Nim chłopak zdążył się obejrzeć, drzwi skrzypnęły cicho i otworzyły się na kilka centymetrów. Z wnętrza buchnął zapach podobny do zapachu muzeum, zmieszany z kadzidłem i lawendą. Wewnątrz panowaly egipskie ciemności, rozświetlone tylko przez palące się nikło świece.

W ciemności malowały się krztałty przedmiotow takich jak stare kredensy, długie stojaki świeczników, kominek, lustro w którym odbijał się on sam... Koło kominka, tyłem do drzwi wejściowych stał fotel z dużym oparciem i dekorowanymi nogami na którego łokietniku malowała się jaskrawa w porównaniu do reszty przedmiotów, blada ręka o długich i zakrywionych paznokciach. - Zapraszam, chlopcze. - Powiedziała osoba siedząca na fotelu głosem który można by porównać do wyprasowanego gładko materiału.

Osoba, która wcześniej siedziała tyłem na fotelu, wstała z niego idąc w stronę chłopaka. Był to wysoki, szczupły mężczyzna o szkarłatnych włosach i bardzo jasnych, niebieskich oczach. Ubrany był w bardzo dziwny lateskowo-poliestrowy strój, bluzkę o długich rękawach zakończonych koronkami i długą spódnicę do ziemi. - Pomocy...? - powtórzył uśmiechając się do niego delikatnie. - Dobrze trafiłeś, kochanie. Czego ode mnie rządasz? - zapytał, łapiąc chłopaka za rękę i kłaniając się. - Jestem Scarlet, prorok, jasnowidz i wróżbita, można by rzec.

- Chciałeś mnie zapytać, czy potrafię odsłonić przed tobą twoją przeszłość...? - Zamyslił się na chwilę, po czym pociągnął go za rękę. - Nie stój tak, wejdź... - Wskazal mu na jeden z foteli między starym, ozdobnym stolikiem do kawy na którym parowały dwie pięknie wyglądające filiżanki świeżych ziół. Leżały tam także karty tarota, zapisane liczbami, pożółkle kartki, oraz długie czarne pióro pawia i kałamarz. - Jest z tym kilka problemów, zwykle ludzie chcą dowiedzieć się czegoś o przyszłości, ale spróbuję ci pomóc, chłopcze.

Scarlet się zaśmiał. - Ciężko nazwać mnie wróżką, chłopcze. - Stwierdził. - Wróżki są małe i przypominają motyle... - Rozbawiony zajął miejsce na drugim fotelu i umoczył wargi w ziołowej herbatce. Skrzywił się, po czym zagwizdał. Rozległ się cichy, piszczący odgłos. Do pokoju wleciał mały nietoperz ze szkarłatną wstążeczką przywiązaną na nodze. Przyniósł małą białą buteleczkę w łapkach. -Dziękuję Hiro-  Scarlet przyjął go na ramię, po czym wsypał zawartość buteleczki do herbaty z której po chwili buchnęły złote iskierki. - Czy chcesz trochę cukru cynamonowego? - zapytał wóżbita z serdecznym uśmiechem. - Herbata jest gorzka.

- To się okaże, chłopcze, czy tracisz swój czas... - Powiedział czerwonowlosy, nachylkając się nad stołem. - Daj mi swoją dłoń, proszę. - powiedział chwytając jego dłoń, którą położył na środku stołu. - Na jaki temat chcesz się czegoś dowiedzieć...? Przeszłość jest rozległa... - Zapytawszy go, wyjął z pod stołu coś co wyglądalo na długą rożdżkę.

- O rodzinie... - Wiedźma się zawachała, jednak za chwilę zaczeła tworzyć na nim znaki Hagalaz i Othila. - Nie jesteś człowiekiem, czy mam rację? - Pytając, wciąż rysowała coś na nim.